Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ: ΕΝΑΣ ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΔΙΕΡΩΤΗΣΕΩΝ


Όταν ήμουν έφηβη, θυμάμαι, με είχε συγκλονίσει το βιβλίο Οι απόψεις ενός κλόουν του Χάινριχ Μπελ. Γιατί το «πρόσχημα» για τις ευθύβολες και εξαιρετικά διεισδυτικές παρατηρήσεις του για την ιστορική συγκυρία και την κοινωνία της εποχής ήταν ισχυρότατο, αριστοτεχνικά αλληγορικό και κούμπωνε ακριβώς πάνω στις τότε εφηβικές μου αναρωτήσεις. Συνοψιζόταν δε στη φράση: «mein fürchterlichstes Leiden ist die Anlage zur Monogamie» («το μεγαλύτερό μου μαρτύριο είναι το εδραιωμένο μου αίσθημα για τη μονογαμία»). Έκτοτε, η φράση αυτή υπήρξε για μένα, και για πολλά χρόνια, το πλέον δυσεπίλυτο απ’ όλα τα προκλητικά μηνύματα όχι μόνο αυτού του πολυεπίπεδου μυθιστορήματος αλλά και της ίδιας της ζωής. Την ζήλεψα αυτή τη βεβαιότητα του κλόουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Γιατί το αναφέρω όμως αυτό; Ηθελημένα ή και αθέλητα, ο Σταύρος Σταυρόπουλος φαίνεται να κρατά στα χέρια του ένα παρόμοιο δώρο. Διαβάζοντας τα ποιήματά του πείθομαι για την αλήθεια τους, εξαιτίας της προσήλωσής του σ’ αυτήν, ακόμα κι όταν δεν τη συμμερίζομαι απολύτως. Και βέβαια, το πρόσχημα κι εδώ είναι ξανά και ξανά ο έρωτας. Αυτός ο έρωτας, ο λίγο «βρόμικος», αυτός που, από γενέσεως κόσμου συγγενεύει με τον θάνατο, αλλά και ο μοναδικός που μπορεί να σε γλιτώσει απ’ τη μοίρα σου, να σε ταξιδέψει με οτοστόπ μέχρι την άλλη άκρη της γης, να σε γεννήσει απ’ τη μήτρα της πιο σκοτεινής σου θάλασσας και να σε ξεράσει, ως μνήμη, στην ακτή της καθημερινότητάς σου.

«Μπορώ ν’ ανοίξω το σώμα σου / ([…] / Αύριο / Μια υγρή βόμβα / Βραχυκυκλωμένη στη μήτρα σου / Θα εκραγεί / Κι εγώ / Που νοστάλγησα το ρολόι μου / Θα σε γυρίσω απ’ την ανάποδη / Με ανάρμοστη επιείκεια / Στο αρχαίο νησί του εαυτού μου / Σ’ ένα άλλο φθινόπωρο / Χωρίς μάτια // Τόσο αμαρτωλή / δεν υπήρξες ποτέ» («Καθώς σβήναμε»)

Υπάρχει ένα αποστακτήριο ερώτων, όπου εργάζονται φιλότιμα, εδώ και χρόνια, αξιόλογοι εργάτες. Ένας απ’ αυτούς, λοιπόν, και εξαιρετικά επιμελής, είναι ο Σταύρος Σταυρόπουλος. Κάθε φορά μονογαμικός και κάθε φορά για πάντα. Ακόμα κι αν τα πρόσωπα της αφοσίωσης αλλάζουν και η ματαίωση παραμονεύει σε κάθε γωνία.

«Βγάζω συνέχεια γυναικεία κραγιόν / Απ’ την τσέπη μου / Και τα χρεώνω σε σένα / Η κάννη κρέμεται / Δίπλα απ’ τη γλώσσα σου / Σαν πολυβόλο» («Κατάσταση Πραγμάτων»)

Η ποίηση του Σ. Σταυρόπουλου είναι βαθιά σωματική και ασφαλώς ερωτική, όμως το πρίσμα του έρωτα χρησιμοποιείται συχνά για να προσδώσει μια προσωπική χροιά σ’ ό,τι κοινό καθορίζει τη μοίρα μας, το δράμα του «ανωφέλητου» ανθρώπου.

«Αυτές οι μέρες θα είναι δύσκολες / Νομίζεις ότι θα βρέξει / Αλλά είναι μόνο το τέλος του κόσμου / Ο αέρας που καπνίζει / Ανακυκλώνει συνέχεια / Έναν παλιό θάνατο […] Ο καιρός των ανθρώπων τελείωσε / Είπα // Τώρα // Είναι η εποχή της πέτρας» («Τα γόνατά μου»)

Το βλέπουμε αυτό –ή, μάλλον, το διαβάζουμε– τόσο σε τούτη τη συλλογή όσο και στις προηγούμενες. Θαρρείς και το αίνιγμα που η δική του Σφίγγα υποβάλλει είναι το «μαζί» μ' όλες της συνδηλώσεις του. Κι εκείνος δεν μπορεί να βρει ούτε καν μια μοναδική –έστω και λάθος– απάντηση, μα ούτε και σπαθί να λύσει αυτόν τον γόρδιο δεσμό που τον ενώνει με το τυραννικό ερώτημα. Μονάχα νέα ερωτήματα, νέα δεσμά προκύπτουν, κάθε φορά που επιχειρεί να επιλύσει αυτόν τον γρίφο.

«Έχω ταιριάξει τον ήλιο σωστά / στο μουνί σου / Και προσπαθώ να καώ / [...] Αν σου πω τώρα ότι χάνω το σχήμα μου / Δεν θα με πιστέψεις / Όμως το χάνω / Όπως χάνει κανείς / Τη μάχη για τη ζωή του / Στις λεπτομέρειες // Όπως χάθηκε εκείνος ο σκηνοθέτης / [...] Ανάμεσα σε υπολείμματα / Από τέσσερις διαφορετικές λήψεις / Για να μπορεί να βλέπει από εκεί / Πανοραμικά // Τη λύπη» («Κατάσταση πραγμάτων»)
Η παρούσα συλλογή/σύνθεση, υπό τον τίτλο Πράξη εξαφάνισης, χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Οι τέσσερις πρώτες υποστηρίζονται από τον υπότιτλο «4 εποχές ενός φθινοπώρου» (Η εποχή της συνήθειας, Η εποχή της σιωπής, Η εποχή της πέτρας και Η εποχή της βροχής), ενώ η πέμπτη φαίνεται να έρχεται ως επίλογος (Η άλλη εποχή), παρά το γεγονός ότι κλείνει με το ποίημα «Πρόλογος», που δεξιοτεχνικά υπονομεύει την ιδέα της γραμμικής ροής του χρόνου και συνεπώς της ίδιας της σύνθεσης.

«Πάμε σου είπα / Ο καιρός ξεκίνησε / Τώρα πια / Μπορούμε να ζήσουμε // Ήμασταν κι οι δυο νεκροί / Αλλά όμορφοι»

Πολλές φορές, διαβάζοντας τα ποιήματα, αναρωτήθηκα ποιος είναι αυτός που εξαφανίζεται. Ο ίδιος ο ποιητής (το ποιητικό εγώ) ή το αντικείμενο/υποκείμενο του έρωτά του; Κάθε φορά έδινα και διαφορετική απάντηση. Ίσως γιατί κι οι δυο έχουν ήδη εξαφανιστεί ή είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν από την έναρξη κιόλας αυτού του βιβλίου, προκειμένου να επαληθεύσουν τη «μαθηματική πράξη» του τίτλου. Δεν κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα αλλά δεν έχει και τόση σημασία αυτό, όσο η πολύ εύστοχη τοποθέτηση του ποιητή από την πρώτη ενότητα, καθώς πράγματι κάθε «Πράξη εξαφάνισης» ξεκινά με την εποχή της συνήθειας. Αυτής που έχει τη δυνατότητα να καθιστά μη ορατά τα σημαντικά και να αναδεικνύει τα ασήμαντα.

Η ποίηση του Σταύρου Σταυρόπουλου είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και άμεση, δεν υποκρίνεται και δεν κοροϊδεύει. Κι αν ναρκισσεύεται (που ναρκισσεύεται) το ποιητικό εγώ, είναι γιατί σαγηνεύεται από την εικόνα του ερωτευμένου στη λίμνη που αντικατοπτρίζει τον έρωτα με όλο του το μεγαλείο. Αυτό που μοιάζει να δικαιολογεί όλα τ’ αδικαιολόγητα, απ’ όπου κι αν εκκινούν και όλα τα μαρτύρια που υπομένουμε εξαιτίας του.
Έτσι που στο τέλος ο ποιητής (ακριβώς όπως και ο κλόουν του Μπελ) παραμένει μόνος, εγκαταλελειμμένος στην πιο δυσοίωνη μοίρα, έχοντας υποφέρει μυριάδες συλλογικές και ιδιωτικές ατιμώσεις, κι ωστόσο είναι βέβαιος για κάτι ελάχιστο: Ότι κρατά στα χέρια του και την καρδιά του τον επίμονο χτύπο μιας υπέρβασης που μπορεί πολλοί να έχουν συναντήσει, όμως εκείνος επέλεξε να μην τον αγνοήσει.

Χριστίνα Οικονομίδου
Περιοδικό για το βιβλίο και τις τέχνες diastixo.gr
27 Σεπτεμβρίου 2017



Πράξη εξαφάνισης
Σταύρος Σταυρόπουλος
Σμίλη
112 σελ.
ISBN 978-960-7793-64-5
Τιμή: €10,00







Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Μ


ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ
Μ
Απόπειρα 2017

Μ, όπως Μυστικό, Μηχανορραφία, Μονόπρακτο. Μ, όπως Μισάνθρωπος, Μισαλλόδοξη. Όπως Μένος, Μανία, Μαυλισμός. Μ κεφαλαίο:

Όπως Μνήμη.
Όπως Μούσκεμα, Μαρτύριο, Μέρος.
Όπως Murder.

[ΥΓ. Η αλήθεια είναι ένας άλλος κόσμος. Όχι αυτός εδώ.]

* Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Apopeira (Ναυαρίνου 18-20, Αθήνα 210 3640817). Συλλεκτικό δίφυλλο εκτός εμπορίου σε 150 αριθμημένα αντίτυπα που θα μοιραστούν δωρεάν. Εκτός από τον εκδοτικό οίκο, τα βιβλιοπωλεία απ' όπου μπορείτε να προμηθευτείτε το Μ ανά πόλη είναι τα εξής:


[ΑΘΗΝΑ]
 - Βιβλιοπωλείο Απόπειρα (Ναυαρίνου 18-20, Αθήνα 106 80)
- Βιβλιοπωλείο Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3, Αθήνα 106 79)
- Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία (Γραβιάς 5, Αθήνα 106 78)
- Βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24, Αθήνα 105 64)
- Βιβλιοπωλείο Επί λέξει (Ακαδημίας 32, Αθήνα 106 72)
- Βιβλιοπωλείο Ευριπίδης (Ανδρέα Παπανδρέου 11, Χαλάνδρι 152 34)


[ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ]
- Βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν (Πατριάρχη Ιωακείμ 8 & Σκρα, Αγία Σοφία, Θεσσαλονίκη 546 22)
- Βιβλιοπωλείο Ακυβέρνητες Πολιτείες (Αλ. Σβώλου 28, Θεσσαλονίκη 546 22)
- Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3, Θεσσαλονίκη 546 24)
- Βιβλιοπωλείο Ιανός (Αριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη 546 24)
- Βιβλιοπωλείο Κέντρο Βιβλίου Πουλουκτσή Ανθούλα (Λασσάνη 3, Θεσσαλονίκη 546 22)

[ΠΑΤΡΑ]
- Βιβλιοπωλείο Πολύεδρο (Κανακάρη Pουφου 147, Πάτρα 262 21)

[ΒΟΛΟΣ]
- Βιβλιοπωλείο Χάρτα (Σκενδεράνη 16, Βόλος, Βόλος 382 21)

[ΝΑΥΠΛΙΟ]

- Βιβλιοπωλείο Αποσπερίτης (Αμαλίας 30, Ναύπλιο, 21100, ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ)

[ΚΟΡΙΝΘΟΣ]
- Βιβλιοπωλείο Ασπασία Μπιτσάκου (Π. Τσαλδάρη 75, Βραχάτι Κορινθίας 200 06)

[ΤΡΙΚΑΛΑ]
- Βιβλιοπωλείο Τσιοπελάκος (Ασκληπιού 15, Τρίκαλα 421 00)

[ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ]
- Βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης (Καντανολέων 4, Ηράκλειο 712 02 )

[Ακόμα και οι φανταστικές ιστορίες έχουν ένα πραγματικό τέλος.]

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ


[Ακόμα και οι φανταστικές ιστορίες έχουν ένα πραγματικό τέλος. Σημασία έχει ότι τίποτα πια δεν έχει σημασία.].

Σήμερα στο Ζάππειο. Ημέρα της ονομαστικής μου εορτής. Στις 7.30 το απόγευμα.

ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ, Δεύτερη έκδοση. Ιούλιος 2017

** Ευχαριστώ πολύ τον κόσμο που γέμισε σήμερα το Ζάππειο. Έστω κι αν εγώ δεν είχα φωνή. Είναι υπέροχο συναίσθημα να δέχεσαι την αγάπη του κόσμου. Και να μην ξέρεις πώς να του το ανταποδώσεις.


Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ




Σταύρος Σταυρόπουλος, Πράξη Εξαφάνισης
Σμίλη, Αθήνα 2016

Το ποιητικό έργο του Σταύρου Σταυρόπουλου είναι μια μορφή κοσμογονίας στην οποία εμπεριέχεται η προφητεία της καταστροφής του κόσμου και της αναδημιουργίας του. Η κοσμογονία αυτή ταυτίζεται με την ποιητική δημιουργία καθώς ο δημιουργός είναι ο ποιητής-προφήτης.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ποίηση του Σταυρόπουλου είναι μια προσπάθεια ανανέωσης του κοσμογονικού μύθου, ως μια παραλλαγή του. (Σύμφωνα με τον Levi Strauss «ο μύθος αποτελείται από το σύνολο των παραλλαγών του»). Ο μύθος στην ποίηση του Σταυρόπουλου έχει, επίσης, διπλό ρόλο: αποτελεί το κύριο υλικό προσέγγισης και κριτικής της πραγματικότητας αλλά είναι και η έντεχνη αναπαράστασή της.

Ο Σταυρόπουλος με την τετραλογία του Πιο νύχτα δε γίνεται, Μετά, Καπνισμένο κόκκινο και Ολομόναχοι μαζί ξεκίνησε την καταγραφή, με τη γλώσσα της ποίησης, της πορείας του κόσμου προς το τέλος του και την εξαγγελία της αναδημιουργίας του:

«Εκείνη τη στιγμή ο κόσμος έγινε βυθός. Στον πυθμένα της θάλασσας έμειναν στολισμένοι οι άνθρωποι και τα κοιτάσματά τους, σχεδόν ενωμένα [….] Εδώ κι εκεί, καμένες χορδές. Σωροί από ζωές στοιβαγμένες. Στην καμπούρα της γης.» - Καπνισμένο κόκκινο

«Θα γεννηθώ ξανά με άφτιαχτο πρόσωπο. Στο προαύλιο αυτής της αιώνιας φωτογραφίας, να κουβαλήσω το τοπίο — σαν σαλιγκάρι» - Μετά

Από την αρχαιότητα, ήδη, ο άνθρωπος προσπάθησε, μέσα από τη φιλοσοφία, τη θρησκεία αλλά και τον μύθο, να αποδώσει τη γέννηση του κόσμου σε κάτι ιδεατό και μέσα από αυτό να πνευματοποιήσει τη φύση. Έτσι, το νερό, το χώμα, το φως, η φωτιά, ο αέρας θεοποιήθηκαν. Παράδειγμα αυτής της ανθρώπινης «αισθητικής» αναζήτησης αποτελούν ο βαβυλωνιακός μύθος, ο ινδικός μύθος αλλά και οι μύθοι των αρχαίων Ελλήνων. Στην κοσμογονία του Ησιόδου το Χάος, η Γη και ο Έρωτας συνέβαλαν στη δημιουργία του κόσμου. (Στοιχεία που συναντάμε σε όλα σχεδόν τα ποιήματα του Σταυρόπουλου). Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο δημιουργίας στη φιλοσοφία, η πάλη των δύο αντιθέτων, της φιλότητας και του νείκους, κατά τον Εμπεδοκλή, υπάρχει στην ποίηση του Σταυρόπουλου ως πάλη της γυναίκας με τον άντρα. Ο έρωτας για τη γυναίκα μετατρέπει το ποίημα σε σώμα. -Το σώμα ως γενεσιουργός αιτία και ως κόλαση του πνεύματος.

«Έχω όλα τα αινίγματα της δίψας
Αποκλεισμένα στο σώμα μου
Για να μπορείς εσύ να έρχεσαι να με βλέπεις
Όποτε θέλεις» - Πράξη Εξαφάνισης

Στη χριστιανική φιλοσοφία το σώμα εξέπεσε και κατηγορήθηκε για τα πάθη του. Για τον Σταυρόπουλο η οδός διάσωσης του έρωτα και του σώματος, του ιερού δοχείου της ψυχής, είναι η ποίηση. Η ποίηση είναι η μόνη οδός εξαγνισμού για το σώμα, μέσα από τον λόγο, που μπορεί να το αποδίδει στην αθανασία. Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα καταστραφεί, μας λέει ο ποιητής.

«Μάζεψε τις λέξεις, όπως στις παλιές τυπογραφικές μηχανές και σφράγισε τα χείλη της. Βιβλιοδέτησε με επιμέλεια τον προορισμένο χρησμό. Η γυναίκα που ήταν ο κόσμος άνοιξε με λύπη θολή και είπε: Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, αναπαυμένη πάνω στις φωτογραφίες της.» - Ολομόναχοι μαζί

Η νέα ποιητική συλλογή του ποιητή Σταύρου Σταυρόπουλου «Πράξη Εξαφάνισης» ξεκινάει με το ποίημα «Επίλογος» και τελειώνει με το ποίημα «Πρόλογος». Ο μύθος του ποιητή ξεκινάει αντίστροφα, δηλαδή από τον θάνατο προς τη γέννηση, και αποτελείται από τρία κοσμογονικά στοιχεία τη γυναίκα, το σώμα και το νερό.
Ο Σταυρόπουλος γράφει ποίηση που μοιάζει με προφητεία της οποίας η έμπνευση είναι ο έρωτας. Ο έρωτας διατρέχει όλες τις αισθήσεις που εικονοποιούνται μέσα στο ποίημα. Προφητεύει τον θάνατο του ποιητικού παρελθόντος εξαγγέλλοντας τη γέννηση του νέου. Η νέα ποίηση κυοφορείται μέσα από την οδύνη του θανάτου. Ο κόσμος, στην ποίηση του Σταυρόπουλου ήταν γυναίκα, η οποία καλείται να φέρει σε πέρας μια αποστολή. Όμως η αποστολή που της αποδίδει ο ποιητής είναι η δημιουργία του κόσμου, είναι η δική του αποστολή.

Όπως γράφει η κορυφαία Πολωνή ποιήτρια Άννα Καμιένσκα «Κάθε ποιητής έχει να ολοκληρώσει μια αποστολή» έτσι και ο ποιητής Σταύρος Σταυρόπουλος έχει φανερά να ολοκληρώσει την αποστολή του ποιητή που ζει στο τέλος μιας εποχής. Πρέπει να μιλήσει για τον θάνατο και να προφητεύσει τη γέννηση.

«Έχουν μία αίγλη θριάμβου
Αυτά τα ερείπια
Στερεώνουν το θάνατο
Σ’ ένα διάσημο φως
Μετράω βυθούς και εξέρχομαι»  - Πράξη Εξαφάνισης

Η ποίηση με τη μορφή μιας μούσας- γυναίκας που ήταν ο κόσμος- θα διαθέσει το σώμα, τις λέξεις, με το οποίο ο ποιητής θα γεννήσει το νέο κόσμο.

«Μ’ άρεσε
Να σωπαίνω τις λέξεις πάνω σου
Να κοιμούνται»

Η δημιουργία του κόσμου απαιτεί τα πρωταρχικά στοιχεία της φύσης, όπως το νερό. Έτσι και ο ποιητής-δημιουργός επικαλείται την έμπνευση, το νερό, για να μπορέσει να δημιουργήσει το ποίημα:

«Καμιά φορά
Επικαλούμαι το νερό
Για να μπορέσουν να συνεχίζουν οι λέξεις»

Κάποιες φορές τα ποιήματα κρύβονται στα μάτια καθώς η όραση συλλαμβάνει πρώτη μια εικόνα ακατέργαστη «απόκρημνη» που τη μετατρέπει ο δημιουργός σε ποιητική ιδέα:

«Τα μάτια μας έκρυβαν στις γωνίες
Απόκρημνα ποιήματα
Και στηνόταν ένα πανηγύρι τρελό
Στο χαρτοπόλεμο της αγάπης»

Η αγάπη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ή ανάμεσα στον ποιητή και την ποίηση, τον κόσμο που ήταν γυναίκα, γίνεται η πηγή δημιουργίας, το νερό, η θάλασσα από την οποία εμπνέεται το ποιητικό υποκείμενο και γράφει το ποίημα:

«Εγώ Εσύ
Και η θάλασσα που ξέβραζε ποιήματα
Παγωμένα
Αναντικατάστατα
Ωμά»

Ο ποιητής κωπηλατεί πάνω στη θάλασσα- ποίηση και γράφει το ταξίδι-ποίημα με τη θέληση του δυνατότερου στοιχείου, της θάλασσας-ποίησης. Ο ποιητής γίνεται το μέσο, το κουπί:

«Κι αυτά τα ποιήματα
Που τώρα γράφω
Δεν τα έγραψα εγώ
Τα κουπιά τα έγραψαν

Εγώ δεν γράφω ποιήματα»

Κάποια στιγμή ταυτίζεται με την ποίηση και αναζητά στον εαυτό του τον σκοπό της. Πώς γίνεται να υπάρχει η ποίηση έξω από τον ποιητή; Η φύση είναι η αιτία της δημιουργίας ή υπάρχει μια δύναμη η έμπνευση; O ποιητής ξεσπάει:

«Όμως εγώ είμαι νερό
Εσύ είσαι η φωτογραφία του»

Αλλά καταλαβαίνει γρήγορα ότι οφείλει να σώσει το δημιούργημά του ακόμη κι αν είναι ένα κατασκεύασμα του νου, ένα πλάσμα της φαντασίας του, μία γυναίκα ή ένα όνειρο που δεν υπάρχει. Πρέπει να του εμφυσήσει ζωή:

«Κι εγώ ανάποδα
Χωρίς χέρια
Να κρατάω με λύσσα
Εσένα που δεν υπάρχεις
Στα δόντια μου

Για να μη μου πεθάνεις»

Ο δημιουργός μιλώντας για τον θάνατο κερδίζει την αθανασία του, μετατρέποντας τον θάνατο σε ποίημα. Ο θάνατος μπορεί να νικηθεί μέσα από τις λέξεις που τον λιγοστεύουν όπως ο χρόνος τη ζωή. Ο Σταυρόπουλος ειρωνεύεται την ποίησή του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από την πικρή διαπίστωση:

«Εντάξει το να μεγαλώνει κανείς
Είναι βαριά ασθένεια
Και προπάντων ανίατη
Αλλά όλο για θανάτους θα μιλάμε τώρα;»

Ο θάνατος θέτει επιτακτικά το ερώτημα της ύπαρξης. Υπάρχω, υπήρξα κι αν υπήρξα ήμουν μέσα στο ποίημα κάποιου άλλου που τώρα ζει σ’ εμένα; Υπήρξα άραγε ως ο Πόε στο «Κοράκι», ο Μπέκετ στον «Ακατανόμαστο», ο Κάφκα στη «Μεταμόρφωση» φαίνεται να αναρωτιέται ο Σταυρόπουλος. Και καταλήγει:

«Είναι κακό να νιώθεις
Έτσι ατελείωτος σήμερα»

Ο παλιός κόσμος και οι γνωστές ποιητικές μορφές κάποια στιγμή όμως «τελειώνουν» και ο ποιητής πρέπει να φτιάξει τον κόσμο που έρχεται και να αφήσει πίσω του ό,τι πέθανε:

«Όταν σε περικυκλώνει η στάχτη
Το μόνο που έχεις
Είναι να κρεμάσεις τον επόμενο κόσμο
Στην πλάτη σου
Και να προχωρήσεις»

Τότε ο δημιουργός νιώθει μόνος καθώς:
«Είμαι ένας από σας
Χωρίς εσάς»

Ο Σταυρόπουλος επιστρέφει μέσα από τα ποιήματά του στην αρχαία πηγή της κοσμογονίας, τη μυθολογία στην οποία ο κόσμος τελειώνει με το φόνο των προηγούμενων θεών. Έτσι κι εκείνος πρέπει να σκοτώσει τους ποιητικούς του προγόνους για να προχωρήσει η ποίηση:

«Μέχρι να τελειώσει αυτός ο κόσμος
Όπως ταιριάζει στα άρρωστα ποιήματα
Που αντί για ρήματα
Έχουν σκοτωμένους θεούς»

Αλλά δεν μπορεί τόσο εύκολα να σκοτώσει τους ποιητικούς του προγόνους, καθώς το παρελθόν έχει ριζώσει στις λέξεις και στα νοήματά τους:

«Είμαι κατακλυσμένος από τις λέξεις
Που προτίμησε να τελειώσει η έρημος»

Η επιθυμία να δημιουργήσει μια νέα ποίηση είναι έντονη αλλά ο ποιητής γνωρίζει καλά ότι η κυοφορία του νέου είναι αργή:

«Θέλω τόσο πολύ να φιλοξενηθώ αλλού
Που σχεδόν αποσπώμαι
Είναι και περασμένος ο κόσμος
Γεννιέται πάντα αργά
Με καθυστερημένα ρολόγια»

Όμως ο ποιητής είναι αποφασισμένος να περάσει στο μέλλον και η μοίρα του ποιητή –προφήτη είναι το φως ακόμη κι αν αυτό του κοστίσει τη μοναξιά:

«Δεν θα γυρίσω να δω. Θα τις ρίξω στη θάλασσα με βαρίδια και χωρίς άλλο λαιμό. Χωρίς να πω γράμματα. Θα πάρω το αρχαίο τσεκούρι μου. Και από την επιφάνεια της γης θα ανέβει ένα φως σαν πυρετός.»

Η ποίηση του Σταυρόπουλου είναι μια ποίηση που έχει ρυθμό, πρωτότυπες εικόνες και συναισθήματα που κάποιες φορές αναμιγνύονται σε ένα τραγούδι που θρυμματίζεται. Μπορεί κάποιος να την αντιληφθεί ως «διαμάντια ή σκουριά» όπως το ομώνυμο τραγούδι της Joan Baez "Diamonds and Rust", το οποίο προτάσσει ο Σταυρόπουλος στην προηγούμενη συλλογή του και το άκουγα όσο καιρό διάβαζα τις ποιητικές του συλλογές.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]

Νότα Χρυσίνα
Περιοδικό Τέχνης frear.gr
 29 Αυγούστου 2017

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ