Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΔΙΑΙΡΕΣΗ


















Έγερνε το φως
Και χάναμε γόνατα
Κάθε μέρα
Από τότε που άρχισαν
Να κάνουν λίμνη τα βλέμματα

Έβρισκες μόνο
Λίγες σπίθες
Κάποτε κόκκινες
Πεταμένες στο τασάκι της θάλασσας

Δεν είχε βρέξει καιρό
Παρότι εκείνη η τρύπα
Από παλιό ήλιο
Μου θύμιζε τον αφαλό σου
Γεμάτο σταγόνες
Διαλυμένο σε χρώματα

Προσπάθησα να ανέβω το σώμα σου
Να επισκεφθώ το λαιμό σου
Μα είχε γίνει κομμάτια
Από παλαιότερη λύπη

Και το φως έγερνε
Και χάναμε γόνατα
Ώσπου θυμάμαι
Σχεδόν τυφλοί
Πίσω απ’ το δέρμα μας
Με την πλάτη γυρισμένη σε μας

Άναψε σαν τελευταίο τσιγάρο
Ο εαυτός μας σε διαίρεση

Σ.Σ.



















*Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν χθες στο White Noise. Στο Γκάζι. Ήμουν κι εγώ. Κι άλλοι. Έπαιξε ένα ακουστικό σετ  - από τις λίγες ειλικρινείς καταθέσεις δημιουργών που υπάρχουν σήμερα. Θα κάνει κι άλλα live, σε διάφορα μπαρ της Αθήνας, υποστηρίζοντας τον πρώτο προσωπικό του δίσκο ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε cd και βινύλιο. Να πάτε να τον ακούσετε. Γιατί είναι και μερικά κρίνα που δεν μαραίνονται ποτέ.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ




Μάζεψα τα πράγματά μου
Κι έκλεισα πίσω μου
Ό,τι υπήρχε
Ο αέρας
Φυσούσε στο πρόσωπό μου
Παγωμένες νυχτερίδες

Τα μάτια μου
Αιμορραγούσαν πουλιά

Ο δρόμος
Ανοιγόταν μπροστά μου σαν φέρετρο
Υπέροχα σιωπηλός
Άδειος
Με την μακριά βελούδινη τουαλέτα του

Το ροκ εν ρολ
Άφηνε σημαιάκια στις στροφές
(κάθε στροφή και τραγούδι)
Να λάμπουν
Για όταν θα φύγει το φως

Είχα καιρό να δω τον Τιμ Μπάκλευ
Το όριο ταχύτητας έλεγε 120
Το ξεπέρασα
Και τον είδα
Πάνω σε μια βάρκα

Κωπηλατούσε

Προς έναν αμετανόητο ουρανό
Με τις βρύσες του όλες
Στραμμένες καταπάνω μου

Μου είπε
Goodbye and hello
Χαμογελώντας
Με το γυάλινο μάτι του

Να ξεβάφει στην άκρη
Άλλη ζωή

Σ.Σ.
Κιάτο, 29/8/2012


Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΜΕΣ ΜΟΥ ΓΕΜΑΤΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ




ΣΤΑ ΝΕΡΑ
ΑΝΑΜΕΣΑ
ΑΠ’ ΤΙΣ ΠΕΥΚΟΒΕΛΟΝΕΣ
ΚΛΑΙΩ
ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ
ΚΟΡΜΟΥΣ
ΜΟΥ’ ΧΟΥΝΕ
ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ
ΤΑ ΠΟΔΙΑ
Μ’ ΕΧΟΥΝΕ
ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΕΙ
Τ’ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ
Μ’ ΕΧΟΥΝΕ ΤΡΥΠΗΣΕΙ
ΜΕ ΤΑ
ΡΑΜΦΗ ΤΟΥΣ
ΤΑ
ΠΟΥΛΙΑ
ΕΙΝΑΙ
ΟΙ ΠΑΛΑΜΕΣ
ΜΟΥ
ΓΕΜΑΤΕΣ
ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ
ΦΤΕΡΑ
Ο ΗΛΙΟΣ
ΛΙΩΝΕΙ
ΤΑ ΧΡΥΣΑΦΙΚΑ ΜΟΥ
ΑΙΜΟΡΡΑΓΩ
ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ
ΛΑΜΠΟΚΟΠΩ
ΣΤΑΖΩ
ΙΔΡΩΤΑ
ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ
ΚΑΙ ΡΕΤΣΙΝΙ
ΦΥΤΕΥΩ
ΣΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΜΑ
ΤΙΣ ΦΤΕΡΝΕΣ ΜΟΥ
ΠΛΑΓΙΑΖΩ
ΣΕ ΠΡΟΒΙΑ ΑΡΝΙΟΥ
ΜΥΡΙΖΩ
ΝΕΚΡΑ
ΦΙΛΙΑ
ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
ΔΙΠΛΩΜΕΝΕΣ
ΣΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟ
ΣΤΡΩΜΑ
ΠΑΛΕΥΩ
ΓΔΕΡΝΟΜΑΙ
ΑΠΟ ΦΩΛΙΕΣ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΕΣ
ΣΤΙΣ
ΜΑΣΧΑΛΕΣ ΜΟΥ
ΚΟΥΡΝΙΑΣΑΝΕ
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Γιάννης Κοντραφούρης (1968-2007)
Ιοκάστη και άλλα κείμενα για το θέατρο, εκδ. Άγρα, 2010

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

























Όλα στη ζωή είναι θάνατος
Εκτός από κάτι εξελιγμένα είδη
Οργανισμών
Όπως ας πούμε τις σαύρες
Γιατί έρπουν
Ή τις χελώνες
Γιατί μαθαίνουν να κουβαλούν
Αναίτιο βάρος

Υπάρχει κι η θάλασσα
Με τους χιλιάδες παγωμένους νεκρούς της
Το αποσυρμένο ρήμα αγαπώ

Άκλιτο
Μεταβατικό
Άκληρο

Και οι μικροί άνθρωποι χταπόδια
Με τις χειροπέδες στα μάτια
Που διώχνουν το χώμα μου

Δεν φταίω λοιπόν εγώ
Που τελικά δεν θα μεγαλώσω
Ούτε που δεν θα προλάβουν
Να ασπρίσουν τα μαλλιά μου από σιωπή

Ίσως και να ναι πολύ αργά
Για ένα έκπληκτο σκιάχτρο

Που αποφάσισε να καεί
Μόνο του

Σ.Σ.


Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΡΟΒΑ



Σηκώθηκα πολύ πρωί κι είπα με απελπισμένη ικεσία τελείωσαν πια για πάντα για μένα τα φυσικά πράγματα. Από σήμερα θα ζήσω περιμένοντας το υπερφυσικό.

 

Γιώργος Χειμωνάς, Ο Εχθρός του Ποιητή