Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

ΕΥΛΟΓΙΑ


Εκεί που ήταν μέχρι χθες το παράθυρο
στέκει τώρα ένας τσαλαπετεινός κίρκη
όχι με την αυθάδεια της νικήτριας ημέρας
αλλά με την εικασία της αναγέννησης.

Δεν υπάρχουν γύρω σπασμένα τζάμια
καμένα ξύλα σκισμένες κουρτίνες
μόνο αυτό το πουλί, που ψάχνει σπυρί σπυρί τη ζωή.

Aλλά και το υπόλοιπο σπίτι σαν δόξα πλέον
έχει ήδη ανασηκωθεί κάμποσα εκατοστά πάνω από το χώμα
αραχνοΰφαντη κατοικία

τι μας κρατάει ακόμα εδώ
ίσως αυτό το αεράκι
αυτή η μυρωδιά από την κουζίνα
ναι, τροφή, νεράκι καθαρό και αθανασία
κι όχι το βέλος που έρχεται να καρφωθεί με δύναμη
στην καρδιά του Νοεμβρίου.

Εκτός κι αν όλα αυτά είναι ο Ατέρμων,
το φάντασμα των ημερών μας πάνω στο χαρτί
που βρήκε τώρα ο τσαλαπετεινός
ω Κίρκη, τις γαρ ταύτην οδόν ηγεμονεύσει; λέει
και το τσιμπάει με μανία
ώσπου να το κάνει κομμάτια και να το φάει.



Γιώργος Βέης
7-8 Αυγούστου 2011

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ


EDITOR'S CHOICE

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ



Ο Κωστής Παπαγιώργης διάβασε το "Πιο νύχτα δεν γίνεται - Σημειώσεις
για το τέλος του
ανθρώπινου μύθου"


του Σταύρου Σταυρόπουλου



Ο μυστικισμός της αμεσότητας και του άφατου, η ουσία του χρόνου, ειδικά το χνάρι του στη μνήμη και η σωτήρια αίσθηση ότι καθετί που ζούμε μεταμορφώνεται σε μύθο, ο οποίος μάλλον μας αφηγείται παρά τον αφηγούμαστε, φαίνεται πως είναι πάγιο συναίσθημα του συγγραφέα. Πρόκειται για ευρεσιτεχνία που παραμονεύει σχεδόν το κάθε βίωμα για να το εκπνευματώσει και να το μυθοποιήσει ή να το εξουδετερώσει.

Διαβάζουμε στην τελευταία σελίδα: «Είμαι ένα πρόσωπο χωρίς πρόσωπο. Μια ιστορία ιστορίας. Επωμίζομαι όλους τους μεταβατικούς ρόλους, εκτός από τον κεντρικό. Καμιά φορά νομίζω πως έχω απώλεια χαρακτήρα. Πώς να ζήσω χωρίς χαρακτήρα;».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με μια ­εύπλαστη σχέση με τα πράγματα, η οποία δεν γνωρίζει περιορισμό, παρανομία ή αποκλεισμό. Ημικαταραμένος, ασυμβίβαστος ή αυτοσχέδιος μύστης των πραγμάτων, παραδίδεται στο ρεύμα της ζωής, συντηρώντας βέβαια και την πεποίθηση του ανθρώπου της όχθης. «Ο χρόνος περνάει αργά. Ακατάστατα. Αν τον τακτοποιούσε κάποιος, θα εξαφανιζόταν. Αν κάποιο χέρι μάς τον παραχωρούσε ξαφνικά, θα σταματούσαμε να τον λατρεύουμε κι εκείνος θα πέθαινε από μοναξιά».

Η γενική μας αίσθηση από το χαρακτήρα του βιβλίου είναι ότι ο Σταυρόπουλος έχει αρραβωνιαστεί­ το φασματικό του κόσμο, αλλά δεν βρίσκει τρόπο να τον παντρευτεί.

Κωστής Παπαγιώργης
Αθηνόραμα, Τεύχος 587
11-17 Αυγούστου 2011


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ
http://www.athinorama.gr/daylife/books/default.aspx?i=1819

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ


Ό, τι κι αν αποτολμήσει να πει κανείς για τα βιβλία του Σταύρου Σταυρόπουλου, νομίζω πως ποτέ δεν θα μπορέσει να σταθεί επάξια απέναντί τους. Καθένα και μία καινοτομία στην ελληνική «πεζή» πεζογραφία αλλά και ποίηση.

Με το βιβλίο «Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια», θεσπίζει ένα νέο είδος μυθιστορήματος, που μας κάνει να το κοιτούμε αμήχανοι. Θυμάμαι τα λόγια της Βιρτζίνια Γουλφ, η οποία έναν αιώνα πριν, είχε προφητεύσει γι' αυτό το νέο είδος γραφής, που θα έσπαγε τα όρια, καθετί στεγανό μέσα στην έννοια «μυθιστόρημα» και όχι μόνο.

Το βιβλίο αυτό, είναι τέτοιας υφής και γλώσσας που όχι μόνο κομματιάζει τα όρια στο γνωστό έως τώρα όρο του μυθιστορήματος, αλλά θέτει καινούρια. Όρια όμως που σε οδηγούν να ξεπεράσεις εαυτόν και να ανοιχτείς σε όλο το εύρος που σου προσφέρουν. Όσες φορές κι αν διαβαστεί, έχεις την αίσθηση πως κάτι ακόμη υπάρχει που δεν πρόλαβες να το προσέξεις, κάτι κρυμμένο, μυστικό που περιμένει να το ανακαλύψεις.

Το μυθιστόρημα με την μορφή και την φόρμα που έως τώρα γνωρίζαμε πεθαίνει, και με το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, γεννάται ένα νέο είδος, που όχι μόνο θα διαβάζεται για πολλά χρόνια ακόμη, μα θα βρει και «μιμητές». Γιατί ο Σταυρόπουλος είναι από τη στόφα εκείνη του δημιουργού, που ανοίγει δρόμους, αφού πρώτα έχει σκάψει βαθιά στα λαγούμια της ψυχής του και όχι μόνο, για να μας τους προσφέρει απλόχερα. Για να βαδίσουμε μαζί του στον νέο κόσμο της γραφής που είναι ακόμη νωρίς για να την «τοποθετήσουμε» κάπου, χρησιμοποιώντας όρους κι ορολογίες που δεν της αντιστοιχούν. Γιατί πώς μπορεί κανείς να ονοματίσει κάτι, όταν στέκεται εκστατικά απέναντί του;

Συστήνω σε όλους μία δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, γιατί πάντα θα ανακαλύπτουν θησαυρούς που θα τους βοηθήσουν στην σύνθεση νέων ψηφιδωτών ψυχής και εννοιών, και θα τους βγάλουν με ασφάλεια στην έξοδο κινδύνου που ο συγγραφέας έχει αφήσει ανοικτή.

Κύριε Σταυρόπουλε ο έρωτας μας έκανε κομμάτια, αλλά η γραφή σας ευτυχώς μας ανασυνθέτει!

Μικαέλα Χρυσοστόμου

GREEKBOOKS, 11-8-2011


<Ευχαριστώ την Μικαέλα Χρυσοστόμου για το θερμό σχόλιό της. Πράγματι, γράφοντας αυτό το βιβλίο, στο μυαλό μου υπήρχε το όριο της ελευθερίας του πεζού λόγου και της καταπάτησής του. Ανασύρω, με την ευκαιρία τα λόγια της Βιρτζίνια Γουλφ στα οποία αναφέρεται:
"Θα έρθει ο καιρός που θα υποχρεωθούμε να ανακαλύψουμε καινούργιες ονομασίες για κείμενα που κρύβονται πίσω από τον υπότιτλο "μυθιστόρημα". Θα παρουσιαστεί κάποτε ένα βιβλίο που δεν θα ξέρουμε πώς να το βαπτίσουμε. Θα έχει την μορφή μιάς γραφής που συνηθίσαμε να την λέμε "πρόζα" - όμως θα πρόκειται για μια αλλόκοτη πρόζα, γραμμένη με πολλά στοιχεία της γραφής που συνηθίσαμε να την λέμε "ποίηση">.



ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://www.greekbooks.gr/books/logotehnia/o-erotas-tha-mas-kani-kommatia.product#reviews

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΤΗ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ. ΤΗ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ


Οι λέξεις δίνουν ενέργεια και κάνουν τον κόσμο να κινείται. Ο Σταύρος Σταυρόπουλος τις ψάχνει με κόπο. Συνήθως βρίσκονται στο σκοτάδι κι εκεί έχει μάθει να κινείται. Ο πολυδιάστατος συγγραφέας μιλάει στην Ελευθεροτυπία για το νέο του βιβλίο Πιο νύχτα δεν γίνεται (εκδ. Οξύ, σελ. 241 ). Κείμενα που αναζητούν το φως σ' ένα βαθιά ριζωμένο σκοτάδι. Η πρώτη τους κατάθεση - αναπνοή έγινε στη "Βιβλιοθήκη".


-Το «Πιο νύχτα δεν γίνεται» είναι εκλάμψεις του ανθρώπινου μυαλού στο σκοτάδι;

-Τα βιβλία, είναι, ή θα όφειλαν να είναι, ούτως ή άλλως, εκλάμψεις του ανθρώπινου μυαλού στο σκοτάδι. Εδώ, όμως, πρόκειται για μια αναγγελία τέλους, μια απαγόρευση χρόνου. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, μετά την αμφισβήτηση, μετά την διερώτηση, μετά τον αναστοχασμό, που θα πρέπει, νομίζω, να περάσουμε σε μια διαχείριση του τέλους. Θα πρέπει να σκεφτούμε το επόμενο σημείο στίξης, μετά το κλείσιμο της παρένθεσης. Είναι ένα οριακό ζήτημα αυτό – και όχι μόνο για την λογοτεχνία. Κάποτε είχαμε απαντήσεις για όλα. Σιγά σιγά ενηλικιώθηκαν σε ερωτήσεις και τώρα κενό. Η μετάβαση είναι στον αέρα. Τα κείμενα αυτού του βιβλίου αναζητούν το φως μέσα σ’ ένα βαθιά ριζωμένο σκοτάδι: κοινωνικό, πνευματικό, συναισθηματικό, ανθρώπινο, εθνικό και εν τέλει υπαρξιακό. Αυτή είναι η εκδοχή: Ξαναρχίζεις το τέλος.

-Διαβάζοντας το βιβλίο, ένιωσα ότι ο αναγνώστης βαδίζει προς το φως ψηλαφίζοντας μες τη νύχτα. Αθόρυβα και με οδηγό το συναίσθημα.

-Είναι αυτό που σας είπα και πριν. Δεν βλέπεις το φως, απλώς το επιβάλλεις στον εαυτό σου. Το επινοείς, για να συνεχιστεί η πορεία. Εσύ ο ίδιος αποφασίζεις να το προσθέσεις. Είναι η τελευταία λύση. Η καταγωγή του ανθρώπου τον φέρνει αντιμέτωπο με τον προορισμό του. Με το ρήμα φοβάμαι, το ρήμα πιστεύω, το ρήμα αγαπώ. Λέει κάτι πάρα πολύ ωραίο ο Μπέκετ στον Ακατανόμαστο, κάτι αξιοθαύμαστα ανθεκτικό, που προτάσσεται και ως μότο στο βιβλίο: «Θα είμαι εγώ, θα είναι η σιωπή, εκεί που είμαι, δεν ξέρω, δεν θα μάθω ποτέ, μέσα στη σιωπή δεν ξέρεις, πρέπει να συνεχίζεις, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω».

-Σε ποιους απευθύνεται αυτή η μεγάλη ποιητική νύχτα σας;

-Σε αυτούς που απευθύνονται τα βιβλία: Στους αναγνώστες.

-Οι λέξεις είναι νησίδες αισιοδοξίας;

-Οι λέξεις είναι οι ανοιγμένες αποσκευές ενός ταξιδιού που αναβλήθηκε. Η αφοσιωμένη τυπογραφία μιας συμμετρίας που καταρρέει. Η μουσική που αφουγκράζεται τον καημό της μοναδικότητας. Και πολύ περισσότερα απ’ αυτά. Κάποτε, θα χρειαστεί να τις σεβαστούμε και να μην τις τυλίγουμε σε εύκολες συσκευασίες της μιας χρήσης. Γιατί θα μας εκδικηθούν για την βιασύνη μας. Και για την προχειρότητα με την οποία τις αντιμετωπίζουμε.

-Ποιος είναι ο δικός σας τρόπος να τις γράφετε;

-Καταρχάς, αισθάνομαι κατώτερός τους. Οι λέξεις δημιουργούν ανεξέλεγκτες πραγματικότητες, εκτός του οργανικού σώματος του κειμένου, που δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι πρίσματα. Μέσα στο φάσμα τους βλέπουμε, σαν καθρέφτης, τους διαφορετικούς εαυτούς μας. Φοβάμαι πως δεν θα προλάβουμε να μάθουμε τίποτε απ’ αυτές. Εγώ προσπαθώ να γράφω καταστρέφοντας την φροντίδα του εγώ. Με το δέος απέναντί μου.

Άλλωστε, η δουλειά του συγγραφέα δεν είναι να εκθέτει την άποψή του, με κάποιο στυλ. Είναι να οργανώνει και τα ταξιθετεί τις απόψεις των άλλων.

-Η νύχτα μας κάνει να θυμόμαστε ή να ξεχνάμε;

-Η νύχτα μας κάνει εμάς, μας φανερώνει. Ξεκουμπώνει τους ανομολόγητους εαυτούς μας και τους εγκαταλείπει γυμνούς. Αν κρυώνεις είναι καλύτερα να μην ασχοληθείς με το γράψιμο. Είναι σίγουρο ότι δεν θα αντέξεις.

-Σε κάποιο σημείο γράφετε: «Όταν πεθαίνει μια χώρα, αυτοί που συνήθως την κλαίνε είναι αυτοί που την έχουν σκοτώσει». Μήπως το ζούμε σήμερα;

-Δεν περιμένετε, φαντάζομαι, να σας επιβεβαιώσω αυτό το μικρό απόσπασμα. Είναι πασίδηλο. Θα σας πω μόνο, ότι δεν αναφέρομαι στο πολιτικό ζήτημα, στο πρόβλημα διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας. Με ενδιαφέρει το θέμα της ευθύνης και της ανάληψής της, στα κέντρα αποφάσεων που σχετίζονται με τον πολιτισμό. Εκεί έχει συντελεστεί ένα άλλο μνημόνιο, εξ ίσου ατιμωτικό. Έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής κενού λόγου. Που επιβραβεύεται. Όμως, την ιστορία δεν την γράφουν οι παρέες. Την γράφουν οι λέξεις.

-Ο ανθρώπινος μύθος θα ζωντανέψει ξανά μέσα στη νύχτα;

-Στο βιβλίο ο ανθρώπινος μύθος τελειώνει. Νομίζω αυτό γίνεται και εκτός βιβλίου. Ο παρατηρητής, που παίζει τον ρόλο του αφηγητή, ενσωματώνεται σιγά σιγά στο τοπίο, αποτελεί μέρος του πίνακα, τον κερδίζει. Κοιτάζοντας ξανά αυτά τα κείμενα έχω την αίσθηση ότι μιλούν οι λέξεις και όχι ο αφηγητής. Υπάρχει μια εικαστική ιδιαιτερότητα σε αυτά. Έχουν μια πρωτογενή αμεσότητα και μια σιωπή. Η σιωπή, ξέρετε, δεν ενέχει θέση αντιθέτου της λογοτεχνίας. Είναι το αδιαφιλονίκητο συνώνυμό της. Και ο συγγραφέας θα προσπαθεί πάντα να την φτάσει. Να συμφιλιωθεί με τον ήχο της.


(συνέντευξη στον Αλέξανδρο Στεργιόπουλο)

Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, 13 Αυγούστου 2011


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/08/2011&id=300713

ΚΙ ΕΔΩ
http://taskart.blogspot.com/2011/08/blog-post_13.html


Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

ΕΡΩΤΑΣ ΣΕ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ


Εδώ και αρκετό καιρό γίνομαι δέκτης παραπόνων από πολλούς αναγνώστες που δεν βρίσκουν το βιβλίο μου Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια. Καθώς συμμερίζομαι την απορία τους και καθώς τα περιστατικά όσο πάνε και πληθαίνουν, θέλω να πω τα εξής:

1. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2010 και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους εξαντλήθηκε, άρα παραμένει εκτός κυκλοφορίας το τελευταίο εξάμηνο - για λόγους που δεν γνωρίζω και οπωσδήποτε ανεξάρτητους από την θέλησή μου.
2. Η προφορική συμφωνία μου με τον εκδοτικό οίκο προέβλεπε να επανακυκλοφορήσει το βιβλίο αμέσως μετά, δηλαδή τον Φεβρουάριο του 2011.
3. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα κομβικό σημείο στην διαδρομή μου, καθώς "αναθεωρεί" την έννοια του σημερινού μυθιστορήματος, θρυμματίζοντάς το - άρα, η προσωρινή του έλλειψη, πλήττει, πρώτα και κύρια, εμένα.

Μέχρι να πραγματοποιηθεί η δεύτερη έκδοση - που είναι έτοιμη -, ως
ένα θερμό ανακλαστικό ανταπόκρισης από την πλευρά μου, αναρτώ εδώ τα βίντεο από τις τρεις τελευταίες παρουσιάσεις του βιβλίου: Στον Ιανό στις 9 Ιουνίου 2010, στο Floral στις 12 Οκτωβρίου 2010 και στο Passport στις 15 Δεκεμβρίου 2010.
Την βιντεοσκόπηση και την επιμέλεια της σελίδας του βιβλίου έκανε ο Σπύρος Δόικας (Translatum) τον οποίον και ευχαριστώ.


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=69073.msg274442#msg274442


Επίσης, η Μαρία Χρονιάρη, κατόπιν εγκρίσεώς μου, έχει δημιουργήσει ειδική σελίδα για το βιβλίο στο facebook, όπου θα αναδημοσιεύονται αποσπάσματά του.

http://www.facebook.com/#!/pages/%CE%9F-%CE%88%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%98%CE%B1-%CE%9C%CE%B1%CF%82-%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1/266998673315555

Λίγη υπομονή ακόμα.


"Το τέλος του έρωτα είναι ο έρωτας"

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ΦΑΝΑΤΙΚΑ




Άγνωστοι φίλοι ανέβασαν απόσπασμα της συνέντευξης μου στην εκπομπή της ΕΤ1, Η ζωή είναι αλλού, που αφορούσε τον Παύλο Σιδηρόπουλο, στις σελίδες τους στο διαδίκτυο.

Τους ευχαριστώ θερμά, όπως και τόσους άλλους, που με κάθε τρόπο, δήλωσαν την αγάπη και την εκτίμησή τους.

Ευχαριστώ, φυσικά, την Εύη Κυριακοπούλου, για την πρόσκλησή της.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ



Ακόμα, ευχαριστώ το μπλογκ "Παρα-μυθητικός" της Αρετής και το μπλογκ του Πέτρου Γκολίτση για την αναπαραγωγή αποσπασμάτων του νέου βιβλίου μου "Πιο νύχτα δεν γίνεται".

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://paramythitikos-apollonio.blogspot.com/2011/05/blog-post_18.html
http://poemsgolitsis.blogspot.com/2011/07/blog-post_31.html

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

ΣΤΑΥΡΟΣ – ΝΑΞΟΣ – ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ - ΜΑΡΙΑ


(Αθήνα 28/7/2011. Μετά την επιστροφή από την Νάξο)


Ο άνθρωπος της πόλης που με πλησίασε είχε τουρμπίνα για κεφάλι. Σιγά σιγά κατάλαβα ότι και οι άλλοι άνθρωποι είχαν τουρμπίνα κεφάλι. Με διαβεβαίωσαν ότι έκανα λάθος. Αλλά εγώ ήμουν κάθετος: Οι δρόμοι ήταν χαλιά από λουλούδια έστω και πατημένα. Τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από χιόνι. Κανείς δεν ένοιωθε ελεύθερος γιατί όλοι ήταν πολύ ελεύθεροι. Τα σόλα του Χέντριξ ήταν κρυμμένα σε πηγάδια. Για να τα βρεί κανείς πρέπει να γνωρίζει τον μηχανισμό δημιουργίας τους που είχε ως εξής: Κάθε μέρα νωρίς το πρωί ο Ορνέτ Κόουλμαν εμφανιζόταν πάνω στα βράχια. Ο Ορνέτ Κόουλμαν, που ήταν μαύρος γιατί ήταν ψημμένος με τα βράχια, περπατούσε αργά, ανιχνευτικά, τελετουργικά. Αφού έβρισκε το κατάλληλο σημείο, έσκυβε ελαφρά μέχρι το μούσι του να ακουμπήσει τα σαντάλια που φορούσε. Εστιάζοντας στο σημείο άρχιζε να παίζει το πλαστικό του σαξόφωνο με ελεγχόμενη μανία. Συνέχιζε να παίζει μέχρι στα βράχια να ανοίξουνε τρύπες. Μέχρι οι τρύπες να γίνουνε πηγάδια.

Πολλοί αδαείς νομίζουν ότι ο Ορνέτ Κόουλμαν είναι κομπρεσσέρ. Κανείς όμως δεν πρέπει να πέσει σε αυτή την παγίδα. Ο Ορνέτ Κόουλμαν είναι φουρνέλλο και στα πηγάδια που άνοιξε στην Αμοργό, φωλιάσανε τα σόλα του Χέντριξ. Λίγο πιό κάτω στα πηγάδια της Ίου φωλιάζουνε τα σόλα του Πήτερ Γκρήν. Ακόμα πιό πέρα στη Σίκινο, τα σόλα του Τζέρρυ Γκαρσία. Εννοείται ότι άνοιξε και άλλα πηγάδια για ένα σωρό ακόμα σόλα. Στην Σχοινούσα, την Κέρο, την Ηρακλειά, τα Κουφονήσια, την Δονούσα. Εννοείται επίσης ότι όλα τα πηγάδια αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Όπως εννοείται και ότι τα σόλα περιμένουν το σούρουπο να βγούν από τα πηγάδια. Τότε που οι λέξεις δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί. Που κυκλοφορούν στις παραλίες αδέσποτες σαν ναυαγοί. Όποιος τους σταθεί είναι σίγουρο ότι δεν θα το μετανοιώσει.

Υπό αυτές τις συνθήκες, «έχοντας απλωμένη μπροστά στα μάτια του μιά γερασμένη γεωγραφία», γνωρίζοντας ότι πρέπει να είναι κανείς αυστηρός, απόλυτος και αρκούντως θρησκευτικός πριν παραδοθεί στην επιθυμία, ο ποιητής όρισε την Νάξο πρωτεύουσα των Κυκλάδων.

Κανείς φυσικά δεν είναι σε θέση να του φέρει αντίρρηση.



Παναγιώτης Γαλανόπουλος

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ΑΥΡΙΟ




Η προγραμματισμένη για τις 27/7 εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου "Η ζωή είναι αλλού" στην τηλεόραση της ΕΤ1 με καλεσμένο τον Σταύρο Σταυρόπουλο, που αναβλήθηκε λόγω έκτακτου αθλητικού γεγονότος, θα προβληθεί κανονικά από την ΕΤ1 αύριο Τετάρτη 3/8 στις 9μμ.
Και θα επαναπροβληθεί σε επανάληψη τον Σεπτέμβριο.

Με την ευκαιρία της έκδοσης του τελευταίου του βιβλίου Πιο νύχτα δεν γίνεται, ο Σταύρος Σταυρόπουλος μιλάει εκ βαθέων για τη ζωή και τον θάνατο, την φιλία του με την "τρόικα των Εξαρχείων" Κατερίνα Γώγου - Παύλο Σιδηρόπουλο - Νικόλα Άσιμο και υπογραμμίζει: Αληθινό είναι μόνο ότι ονειρευόμαστε.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής: Βίλυ Ατζεμάκη

περιοδκό Ραδιοτηλεόραση, Τεύχος 2163
29 Ιουλίου - 4 Αυγούστου 2011

http://mousikitexnespolitismos.blogspot.com/2011/07/blog-post_6989.html
http://tvradio.ert.gr/details.asp?pid=3324899&chid=8
http://moschato-tauros-life.blogspot.com/2011/07/1-2707.html